In de huiskamer van de eland

Ik heb er vrij lang op moeten wachten maar vandaag is het gebeurt.
Zweden het land van de Elanden maar ik had er nog nooit eentje in het echt gezien.
Wel had ik er een gezien toen ik mee was met een groep echte jagers maar toen ik daar toen aankwam was het dier al dood, dus die telde niet.
Ik had naar de dierentuin van Stockholm kunnen gaan want ik had gehoord dat ze er daar een hebben maar dat is toch niet de real thing!
Vandaag was ik op een fietstocht. Ik was een beetje doorgeschoten want ik was opeens in een gebied wat ik nog helemaal niet kende en ik was om eerlijk te zijn een beetje verdwaald al moet ik achteraf zeggen dat m'n richtingsgevoel goed zat.
Ik was wat fotos aan het maken van het vrij open landschap toen ik opeens links van me aan de rand van het bos opeens iets iemand nee waarachtig een eland zag staan.
Ik stopte met fietsen en stap voorzichtig van m'n fiets en pak m'n camera en klik klik klik 3 fotos.
Wel van wat ver af en niet zo scherp maar wel echt.
Het beest keek naar me en stapt de bosjes in en weg was ie.
Iets verderop de weg was een afslag en ik besloot daar af te slaan.
Mischien kon ik nog wat dichterbij komen.
Ik zette de fiets op de standaart en stapte van het pad af langs het koreveld in de richting van het bos daar waar ik de eland had gezien.
Ik moest een hekje overklimmen en er lagen heel veel takken die toen meteen heel erg kraakte.
Ik had meteen alle hoop op succes opgegeven.
Zo'n beest hoort een mens op kilometers afstand aankomen.
Toch was ik nog wel benieuwd om te zien of ik iets van sporen kon vinden.
Ik besloot dus door te lopen.
Ik beklom een soort mossige heuvel en opeens voelde ik me een beetje bang.
Die eland zou van dichtbij een stuk groter dan ik zijn en als ik 'm in het nou zou drijven zou die wel eens vreemde bokkesprongen kunnen maken.
Ik stond dus stil en luisterde en keek aandachtig om me heen.
Het was een vrij open bos met veel verschillende soorten planten.
Het was een mix van loof en dennebomen met varens op de grond tussen allemaal grote stukken bemost steen waar ik af en toe even flink voor moest klouteren.
Opeens besefte ik waar de plek waar ik het dier had gezien moest zijn.
Ik besloot de plek vanaf zo hoog mogelijk te naderen daarmee hoopte ik het dier de kans te geven mij tijdig op te merken.
zodat ik 'm niet zou laten schrikken want daar was ik een beetje bang voor.
Aan de andere kant had ik vanaf een hoog punt het beste zicht op een vluchtende eland.Ik klom op een soort rotspartij onder wat laaghangende takken.
Opeens rook ik de warme lucht die je ook wel kent van grote zoogdieren zoals paarden en koeien.
Links onder me onder de takken die die van een appelboom bleken te zijn zag ik allemaal gevallen appeltjes tussen voetsporenin de modder en de nog natte poep.
Er hingen wat haren aan de takken en een stam van een boompje was aan een kant helemaal weggeschuurd.
Dit was de huiskamer van een eland.
Hij was alleen niet thuis.
Ik voelde me een beetje een indringer en ik voelde me niet helemaal op m'n gemak en liep snel door naar de plek waar ik het dier aan de bosrand had zien staan maar nu dus vanuit het bos.
Tot mijn verbazing zag ik opeens aan de andere kant van een laag hekje met prikkeldraad op precies de plek waar ik de eland vanaf de weg had gezien tussen zeer hoog gras twee lange fluffige oren uitsteken.
Verdomd hij was er nog.
Maar wat vanaf de weg op een vrij jong eland had geleken bleek nu niet meer te zijn dan een doodsbang kalf.
Shit dacht ik terwijl het dier naar me keek met ogen die keken alsof ze hoopten dat het niet waar was wat ie zag.
Als dat een kalf was dan hoorde daar een moeder bij.
De woonkamer die ik net had gezien was te uitgebreid voor alleen dit kalf.
Zou de moeder op een afstandje naar me kijken?
Ik keek om me heen.
Niets.
Ik ging op een steen zitten en bleef 5 minuten heel stil zitten kijken wat er om me heen gebeurde en of er soms vreemde geluiden waren.
Het kalf zat onafgebroken naar me te kijken.
Ik nam snel een paar fotos.
Toen de batterijen op waren moest ik deze vervangen.
Voor het jonge kalf moet het geleken hebben op een jager die z'n kogels in z'n geweer stopt.
Toen ik opstond kreeg het dier het te kwaad en nam het de steltige benen.Ik voelde spijt voor het jonge dier.
Ik had het ontzettend laten schrikken.
Ik vraag me af waar de moeder was of ze het gezien had.
Of was ze er helemaal niet?
Zou ze zijn geschoten door een jager en was het kalf nu moederziel alleen?
Het kalf leek in ieder geval niet uitgehongerd en ook niet ongezond of gewond.
Er waren overal jonge denneboompjes varens en appels en heel veel plekken om je te verstoppen dus ik denk dat het allemaal wel goed komt.
Nou als ik er meer zie dan schrijf ik het wel.
G

Een nieuw leven

Het is 08-08-07
Na een beladen zomer ben ik dan weer terug in Upssala.
Vandaag kwam ik nog maar net op tijd thuis want het begon te onweren.
Ik ben schoonmaker in een bedrijf dat zich bezig houdt met kleine inplantaten die de kleine inperfecties bij rijke mensen kunnen verhelpen.
Mijn werk bestaat eruit dat ik iedere dag tussen 07:00 en 12:30 60 kantoortjes ,4 wc's en twee conferentie zalen opfris.
Ik loop met zo'n karretje met allemaal van die doekjes en spuitjes.
De afgelopen weken was het echt saai werk want de mensen die in dat bedrijf werken waren met vakantie.
Ik had velen uren om uit het raam zitten staren.
In een van de kantoortjes lag een boek vol met ilustraties van doorsnedes van lullen met daarin de inplantaten die er voor moeten zorgen dat diegene die daar gebruik van maken niet meer aan de viagra hoeven.
In de krant las ik dat het bedrijf waar ik schoonmaak enorm goeie jaarcijfers had en dat ze nu bezig waren met het openen van een dochter bedrijf in Brazilie.
Ik dacht aan mijn collega die daar vermoedelijk binnekort ook met zo'n karretje zou rondlopen.
Toch vreemd dat ik met niets doen en radio luisteren geld kan verdienen.
Wat bezield me toch dat ik dit doe en ook volhoud vraag ik mezelf wel eens af.
Ik was bijna een jaar werkloos geweest en had op een cursus de zweedse taal geleerd.
In mijn eerste jaar in Zweden was voor mij alles nog nieuw.
Ook het leven in een gezin was nieuw voor me geweest.
De verantwoordelijkheden van ouders zorgen er toch wel degelijk voor dat het leven een andere vorm krijgt.
Afgelopen winter had het gevroren en schaatste ik naar Stockholm op een zweeds type schaatsen vervaardigd in Nederland.
Twee weken later vertelde m'n vriendin me dat ze zwanger was.
Nu zit ze in haar 27ste week.
Iedre dag voel ik met mijn hand steeds duidelijker waarneembaar een klein voetje door haar buik.
In November mag ik mischien wel vader worden.
Ik zeg mischien omdat mijn poolse collega mij op het hart had gedrukt nog even te wachten met de aankoop van babywagens en kleertjes aangezien ze een vriendin had die op het allerlaatste moment een gestorven kindje in haar armen hield.Toch heb ik het gevoel dat het niet meer mis kan gaan en berijd ik mezelf mentaal voor op het vaderschap.
Sinds een week wonen we hier in ons nieuwe huis.
Het is best wel ruim maar wel wat donker vind ik.
Het is nog allesinds wennen in ieder geval.
We hebben een keukentje een tweetal badkamertjes een huiskamer een slaapkamer en voor zowel Simon als Rebecka een eigen kamer.
Het is op de begane grond dus we hebben een soort voortuintje en een soort balkonnetje met tuinmeubels waar nu iedere dag een rooie poes ligt te snurken.
Serina werkt af en toe thuis want ze heeft met die buik van haar niet altijd zin om helemaal naar haar werk t gaan .
Kortom hebben we nog 3 maandjes om er helemaal klaar voor te geraken.
Ik hoop ook snel door te kunnen met de vervolg cursus zweeds want ik wil heel graag alles kunnen begreipen en ook kunnen uitleggen.
Ik blijf dus nog maar even schoonmaker van dat vreemde bedrijf waar ik me maar niet thuis kan voelen.
Het gaat nu gewoon even om het geld.
Ondertussen is het zonnetje weer uitgebroken en is het tijd voor een glas limonade denk ik.
Gijs